Het is alweer een tijd geleden dat ik iets geschreven heb. Er is ondertussen wel veel gebeurd in het leven van kleine Daniel.
Zo begon hij half oktober opeens op zijn knietjes te zitten. Wat een heel nieuwe dimensie voor hem gaf. Hij ging dus overal aanhangen en vrij meteen probeerde hij ook op zijn voetjes te gaan staan. Wat met wat hulp ik wel lukte. In het begin was het nog wat onwennig en we moesten continu op hem letten zodat hij niet (al te vaak) op zijn toet viel. Soms viel hij achterover en zat hij ineens op zijn kont.
23 oktboer zijn we naar mijn schoonfamilie gegaan. Dit was weer een hele verandering. Hij wilde opeens niet meer alleen slapen daar en de continue aandacht van opa en oma en dedi maakten hem extra onrustig, waardoor hij nog meer aandacht kreeg. Ik denk dat hij ook zich ineens een stuk bewuster werd van zijn omgeving. Daar begon hij ook op zijn knietjes te kruipen (al had hij al eerder al een paar pasjes laten zien). En op dinsdag ging hij voor het eerst zelf bewust zitten door vanuit zijligging zich met een armpje omhoog te duwen. Ook kwam zijn 7e tandje door
Nu kruipt hij hoofdzakelijk, en tijgert alleen onder stoelen en tafels door, en hij is een stuk zelfzekereder en stabieler. Als ik hem in de box zet blijft hij zo 5 minuten staan (zich vasthoudend aan de spijltjes). De nadelige bijwerking is echter dat het een stuk moeilijker is om hem in slaap te krijgen, ook thuis. Hij valt alleen in slaap in ons bed, met ons er bij. In zijn eigen bedje krijst hij het uit, ook als hij erg moe is. Of hij wil nog staan en spelen, of hij is bang dat we hem verlaten in zijn eigen bedje, of hij voelt zich opgesloten, ik weet het niet. Het is vast een fase en gaat wel weer over, maar ondertussen willen we het toch voor hem en voor ons graag zo aangenaam mogelijk maken.
Even een snel berichtje om te markeren dat Daniel vandaag voor het eerst 3 pasjes op zijn knietjes heeft gekropen (vooruit).
Vandaag zij hij voor het eerst papa toen ik thuiskwam. Ik denk dat het echter eerder toeval was dan bewust want hij herhaalde het daarna niet meer. Hij zegt al weken gagaga, tatata, bababa, maar nu dus twee keer pa achter elkaar.
Daniel heeft de laatste dagen een oorontsteking. Het begon dinsdagavond met veel huilen. Hij was niet stil te krijgen en had verhoging (38.2). Meteen maar een paracetamol gezet. Barbara voelde goed aan dat er iets aan de hand was en dus de huisartsenpost gebeld. Uiteindelijk konden we toch even langs komen.
De huisarts was heel aardig en hulpvaardig. Hij begreep dat we ongerust waren omdat Daniel zoveel huilde (wat hij anders nooit doet). Die paracetamol was een goed plan en we moeten er nu 3 x daags 1 zetten. We kregen ook neusspray mee zodat zijn buis van eustachius open gaat en het vocht eruit kan.
Woesndag had hij 39.3 koorts en dus onze normale huisarts gebeld of we nog meer konden doen. De assistente zij dat we maar meteen langs moesten komen. Echter, de huisarts kon ons niet veel verder helpen. Bij een oorontseking wordt een paar dagen gewacht omdat het in 90 % van de gevallen om een virus gaat waarbij antibiotica niet helpen. Iboprofen (afwisselen met paracetamol) wordt afgeraden omdat dit tot nierbeschadiging kan lijden. Doorbijten dus voor Daniel en ons. Het enige echte gevaar (volgens de dokter) is uitdroging, maar gelukkig dronk Daniel nog goed.
Gedurende dag sliep hij heel veel. 's Avondds had hij echter 39.85 koorts en er kwam ook wat pus uit zijn oor. Dit is een goed teken (ook wanneer er rommel uit zijn nus komt) want het neemt de druk op het oor weg. Snel weer een paracetamol gezet waarvan hij toch weer opknapte. We zijn zelf ook maar meteen naar bed gegaan omdat we van de nacht daarvoor ook een slaaptekort hadden opgelopen. Na een redelijk rustige nacht ziet het er vanochtend een stuk beter uit. De koorts lijkt weggezakt en hopelijk daarmee de pijn snel ook.
Wordt vervolgd ...
"The white cat had nothing to do with it." It was Hugo's doing entirely. It was him who showed me the statue of "Alice through the looking Glass" in a remote corner of the park in Guildford.
The statue prompted me to a riddle in my traveling book that said: "Lewis Caroll's grave is located on the cemetary on the mount". Apparently Lewis Caroll had been living and preaching in this small city in England where he had build a house for, and lived with, his six sisters utnil he passed away peacefully in 1898.
Our curiousity was tickled, and we sat out on a quest to find Lewis Caroll's grave.
Since we were near, we first made a side tour to the castle. It was surrounded with beautiful gardens, but the queen of hearts was not living there (anymore). The castle was build in the 13th century. Unlike many other castles it was never extended in later ages. It had one main hall where the local King lived, ate, and slept. Curiously the wardrobe was located behind the fire place. At least he had warm clothes during winter.
After visiting the castle, we set out for the tourist office for more clues on the whereabouts of Lewis Caroll. A polite lady pointed us to "The Mount" but still could not tell us where on the cemetary the grave would be located. She told us that the local museum might be able to resolve our quest further.
The young lady at the museum could not tell us anything. However, we did find an important clue inside the musuem. In a darkish room on the third floor, with the smell of oldishness all around, we found a dusty frame hanging beside the door. It was an old black-and-white picture with Lewis Caroll's grave. At least now we knew what to look for at the cemetery.
We continued our Journey to 'The Mount'. It turned out this was a street with a steep climb up a hill. On this hill we found the cemetry. The cemetary was complete desolated. We could feel the peacefulness of the dead all around. Our attention was drawn to a quaint little church.
Besides the curch lay a grave with flowers. It was the only grave with flowers and it fitted the picture we saw at the museum. We had reached our destination and finally had arrived at Lewis Caroll's grave.
It was neither Hugo nor my birthday and therefore we returned citywards for a little tea party and descended 'The Mount'.
On our way we saw Alice once more. She was laying in the grass near the river Wey. She was stirred by a white rabbit, who just at that moment jumped through a whole in the ground ...