25-12 (de eerste weken)

De kraamverzorgster kwam zondagmiddag meteen om half drie om ons te helpen en ons te leren om Daniel aan te leggen en luiers te verschonen. Haar nam was Yvon, een vrouw van rond de 50 (want haar zoon was net zo oud als ik) van Indische afkomst. Het was erg prettig dat ze er was want als kersverse ouders wisten we niks van de praktijk (ook al hadden we ons van te voren gedegen ingelezen en geïnformeerd). Na een paar uurtjes oefenen konden we de eerste nacht in. Die was meteen erg zwaar. We waren nog erg moe, Barbara had pijn met het voeden, en Daniel wilde regelmatig aangelegd worden. Hij was ook een beetje koud, maar met een warme kruik langs hem was dat snel verholpen. De eerste nachten sliep hij bij ons. De volgende ochtend bleek dat het aanleggen nog niet helemaal goed ging en dat Daniel meer sabbelde dan dronk. Yvon was er weer om stipt half negen. Zij hielp in de huishouding en leerde ons om Daniel in badje te doen. Het was erg prettig dat ze er was, ze was erg vriendelijk, en ze kon alles goed uitleggen. Ook hield ze het kraamboek fantastisch bij zodat we altijd precies wisten wat er aan de hand was. Toen ze vertrok, zondag, waren we dan ook een beetje emotioneel. Zouden we het wel aankunnen zonder haar? Gelukkig na een paar dagen kan ik zeggen dat dit inderdaad blijkt te lukken, en achteraf hebben we ook een beetje het gevoel dat het ook erg druk is met continu iemand in huis in het begin. We hadden niet echt de tijd om onszelf te zijn en bijvoorbeeld na de ochtendvoeding nog wat door te slapen in plaats van de afgelopen nacht en de nieuwe dag door te spreken.

Op dinsdag ochtend had ik de tijd om naar Geldrop te gaan Daniel aan te geven bij de gemeente. Iets waar ik (als trotse papa) al ver voor de geboorte naar uit zag. Daar aangekomen bleek dat ik niet de eerste was die een jongen kwam aangeven. Er waren die ochtend al velen (maar ik weet niet hoeveel) voor geweest. De receptionistes wachtte op het eerste meisje van die dag. Ik werd meteen ontvangen door een vriendelijke (kaal met snor) ambtenaar die de gegevens op nam: “Daniel zonder puntjes”, “Daniel van Osch, niet meer en niet minder.” En na een minuut of tien stond ik weer buiten. Daniel bestond nu ook voor de wet. Daarna reed ik door naar Eindhoven voor meer boodschappen, wat ik in de loop der dagen nog regelmatig moest doen. Ook kocht ik slingers om de voorgevel van het huis te versieren en de hele buurt aan te kondigen dat we een zoon hadden.

Die avond kwamen opa Wim en ome Gert-Jan op bezoek. Opa Wim was een beetje laat en Barbara was erg moe. Ome gert-jan had een trein gekocht voor de kleine Daniel. Precies zo’n trein waar ik vanuit mijn jeugd ook nog fijne herinneringen aan had.

Donderdagochtend viel het stompje van de navelstreng eraf. Ook kwam er een verpleegster langs voor de hielprik en de gehoortest. Daniel kan technisch goed horen, alleen luisteren wordt wellicht een ander verhaal. Daniel bleek al weer een sterke jongen, want tijdens de hielprik huilde hij geen seconde. Die middag ontwikkelde Barbara koorts en ze had ook een rode plek op de borst die steeds groter werd. Die avond had ze 38.5 en op instructie van Yvon belde we Leen, de verloskundige van dienst. Zij was bij een patiënte en daarom belde ze me even later terug terwijl ze naar ons toe kwam. Tijdens het gesprek werd ze aangehouden door de politie voor een blaastest (het was de tijd van de kerstborrels). Via het handsfree systeem kreeg ik alles mee. Leen constateerde dat het inderdaad een borstontsteking was en belde met de huisartsen/apothekerspost in het Elkerliek ziekenhuis om meteen een antibiotica kuur te kunnen starten. De assistente bleek het weer beter te moeten weten, en wilde in eerste instantie geen kuur verstrekken zonder dat een echte huisarts naar de ontsteking had gekeken. Gelukkig, na een beetje aandringen kregen we de kuur toch.

Nu gaat het weer stukken beter met Barbara. Ze voelt zich alweer sterker en de stuwing is weg. Ze komt langzaamaan meer uit bed en gister zijn we voor het eerst met Daniel een blokje om gaan wandelen. Dat bleek nog net iets te veel want ’s avonds had ze veel last van haar liesstreek, wat ook met haar bekkenbodem te maken heeft. Toch nog maar wat voorzichtig aan doen dus.

25-12 (de bevalling)

Eindelijk was ie dan toch gekomen. Onze zoon Daniel. Op 13 december, rond “Law and Order” was er iets aan de hand. Barbara verloor meer vocht dan normaal en regelmatig. Om een uur of negen had ik de verloskundige gebeld die kon bevestigen dat het waarschijnlijk de vliezen waren.



Gelukkig voor ons had Marinda weekenddienst. Barbara’s favoriete verloskundige omdat ze zo sterk en besluitvaardig overkomt (niet lullen maar poetsen). Er waren echter nog geen weeën en dus gingen we normaal rond een uur of half elf naar bed (omdat we beter nog wat slaap konden vatten). Zondag ochtend rond half zes maakte Barbara me wakker. Ze had sterke weeën. Deze weeën waren veel sterker dan voorheen en kwamen regelmatig rond de drie tot vijf minuten. Barbara probeerde de weeën weg te puffen en in verschillende posities te zitten, staan, liggen, maar liggen beviel uiteindelijk het beste, al was dat ook het meest pijnlijk. Om zeven uur belde ik Marinda weer. Ze zou er in een half uurtje a drie kwartiertjes zijn. Mijn gevoel in de tijd was kalm, met een vleugje nerveusiteit of het allemaal wel goed zou gaan.



Om kwart voor acht was Marinda er dan en ze constateerde dat de ontsluiting reeds op 6 cm zat!. Dus maar meteen naar het ziekenhuis. Het duurde nog even voordat het ziekenhuis ons een plek kon bevestigen omdat het net volle maan geweest was en dat betekend dus … veel bevallingen. Rond kwart over acht konden we op weg. Snel nog wat spullen gepakt (appelsap, stroopwafels, een extra broek) en naar Geldrop gereden. Omdat het zondagochtend was, was het natuurlijk erg rustig. Om de paar minuten kwam er weer een wee en ik had erg met Barbara te doen. Achteraf zij ze echter dat het rijden haar aandacht een beetje van de weeën afleidde, en dat dit dus helemaal niet zo erg was. Om half negen arriveerde we in het ziekenhuis.



Nadat we ons gesetteld hadden in de verloskamer mat Marinda wederom de ontsluiting en Barbara zat al op 9 cm!. Daniel had duidelijk haast. Echter, het laatste stukje viel nog wat tegen en Marinda probeerde daarom de ontsluiting nog een beetje extra te helpen. Spoedig kon Barbara gaan persen. Vanwege haar bekkenbodem problematiek en omdat we gehoord en gelezen hadden dat zittend bevalling in bepaalde opzichten makkelijker is, kozen we voor de baarkruk. Dit was ook niet zo confortabel omdat Barbara tussen het persen door niet echt prettig kon rusten. Dus weer terug op bed. Daar ging het beter.



Al snel konden we het hoofdje zien, maar daar bleef het ook bij. Voor mij voelde het allemaal erg natuurlijk aan. De weeën waren niet zo sterk dus Barbara moest zelf veel bij persen. Om kwart over tien zette Marinda daarom een knip, en even later werd de onervaren verpleegkundige erbij gehaald om van boven mee te duwen. Daniel’s hartje bleef het erg goed doen dus er werd niet besloten om er een gynaecoloog bij te halen. Na vier weeën duwen was Daniel er nog niet en daarom nam Marinda het over … en, in een grote krachtige duw en pers beweging kwam Daniel ter wereld. Daniel werd geboren op zondag 14 december, om 10:43. Ik werd overwelmd door blijdschap maar ook een beetje verdriet. Al tijdens het persen moest ik regelmatig aan ons mam denken die dit niet meer mee kon maken. Daniel had een beetje moeite met op adem komen omdat hij nog vocht in de longen had. Al snel werd dit uitgezogen door Marinda en alles was in orde.


Zelf mocht ik de navelstreng doorknippen. Even later kwam ook de placenta naar buiten. Ook zoiets waar je van te voren “jakkie” van zegt maar op het moment zelf is het helemaal natuurlijk. Na de felicitaties werd Barbara gehecht door Marinda en de baby verzorgd door de verpleegkundige. Vervolgens werd hij gewogen en getest. Hij woog 3675 gram en alles deed het prima. Ondertussen was het twaalf uur en na al dat zware werk hadden we erruge honger. Gelukkig kon er snel een kar met boterhammen gehaald worden en terwijl we uitrustte belde we het goede nieuws door naar Roemenie. Bunica en nagymama waren erg blij (en emotioneel) en nagypapa was kalm zoals gewoonlijk. Ik probeerde ook contact te maken met mijn vader wat in het begin niet lukte (zoals gewoonlijk). Uiteindelijk lukte dat toen ik de maxi-cosi uit de auto ging halen.

Om half twee mochten we al weer naar huis. Het was een beetje prielen met de maxi-cosi in de auto zetten, maar het lukte wel en naar huis reed ik erg voorzichtig. Moe van het werken en het weinig slapen en met zo’n kleintje achterin voelt het meteen anders. Thuis aangekomen moest meteen de computer aan en konden een trotse papa en mama hun zoon laten zien aan een blije schoonfamilie, via de webcam.

11-12

Twee avonden weeën maar nog steeds geen baby. De weeën beginnen telkens laat in de middag/begin van de avond zijn rond een uur of 8 weer weggeëbt. Telkens denk ik dat het nu echt moet gaan gebeuren (want de weeën houden wel een tijdje om de 5/3 minuten aan). Maar helaas. En ik voel wel een beetje teleurstelling als het niet zo is. Voor B. is het natuurlijk slopend. Ik heb erg met haar te doen.

9-12

Nog steeds vol verwachting van wat er gaat gebeuren, want het is nog steeds niet zover. De verloskundige heeft vanmiddag “gestript” om de baby een zetje te geven. Door de voorweeën van de laatste tijd was er al 2 centimeter ontsluiting ontstaan, maar de echte geboorte wil nog niet op gang komen. De verloskundige heeft er nu bijna 3 centimeter van gemaakt en heeft er alle hoop in dat het spoedig zo ver zal zijn. Het strippen kan 48 uur effect hebben, wat wil zeggen dat als de baby binnen 48 uur geboren wordt dat mede kan komen door het strippen wat de hormonen een beetje op gang kan helpen. Mocht de kleine er zaterdag nog niet zijn dan komt de verloskundige nog een keer langs om het wellicht nog een keer te doen. Is de baby er dan maandag nog niet, dan wordt er een afspraak gemaakt met de gynaecoloog.

Voor ons mag hij echter wel komen. Het heeft nu wel lang genoeg geduurd. De zenuwen van een paar weken geleden hebben dan ook plaatsgemaakt voor opluchting wanneer de bevalling eindelijk gaat beginnen. Dan is het wachten toch ergens goed voor. Laat maar komen.

28-11

Vol verwachting klopt mijn hart …

Het kan nu elk moment gebeuren, al zijn daar op dit moment geen voortekenen voor. Maar, die hoeven er ook weer niet te zijn. Kortom, het wordt spannender.

We hebben alles in huis voor als het zover is: de babykamer, de wandelwagen, de box, een berg kleertjes en die voorbereiding heeft wel meegewerkt aan de “acceptatie”. Het lijkt me namelijk helemaal niet vreemd meer als er dadelijk zo’n klein debberke in huis is. Niet vreemd meer nee, maar het zal toch nog onwennig zijn. Ik moet nog bijna alles leren en ik denk me ook nog leren te ontspannen met zo’n klein delicaat leven op mijn arm. Maar dat komt denk ik (hoop ik) vanzelf als het er is.

Over de bevalling zelf maak ik me nog wel een beetje zenuwachtig. Ik heb er alle vertrouwen in dat het resultaat er mag zijn. Waar ik me zorgen over maak is de weg er naar toe. Ik hoop dat die weg niet al teveel hobbels biedt. Zal het dus goed gaan? Zal ik de juiste hulp kunnen bieden? Misschien moet ik me daar ook maar niet druk over maken, en de hobbels maar voor lief hebben. Voor het uiteindelijke resultaat maakt het toch niet uit. De tijd zal het leren.