28-11

Vol verwachting klopt mijn hart …

Het kan nu elk moment gebeuren, al zijn daar op dit moment geen voortekenen voor. Maar, die hoeven er ook weer niet te zijn. Kortom, het wordt spannender.

We hebben alles in huis voor als het zover is: de babykamer, de wandelwagen, de box, een berg kleertjes en die voorbereiding heeft wel meegewerkt aan de “acceptatie”. Het lijkt me namelijk helemaal niet vreemd meer als er dadelijk zo’n klein debberke in huis is. Niet vreemd meer nee, maar het zal toch nog onwennig zijn. Ik moet nog bijna alles leren en ik denk me ook nog leren te ontspannen met zo’n klein delicaat leven op mijn arm. Maar dat komt denk ik (hoop ik) vanzelf als het er is.

Over de bevalling zelf maak ik me nog wel een beetje zenuwachtig. Ik heb er alle vertrouwen in dat het resultaat er mag zijn. Waar ik me zorgen over maak is de weg er naar toe. Ik hoop dat die weg niet al teveel hobbels biedt. Zal het dus goed gaan? Zal ik de juiste hulp kunnen bieden? Misschien moet ik me daar ook maar niet druk over maken, en de hobbels maar voor lief hebben. Voor het uiteindelijke resultaat maakt het toch niet uit. De tijd zal het leren.