25-12 (de bevalling)

Eindelijk was ie dan toch gekomen. Onze zoon Daniel. Op 13 december, rond “Law and Order” was er iets aan de hand. Barbara verloor meer vocht dan normaal en regelmatig. Om een uur of negen had ik de verloskundige gebeld die kon bevestigen dat het waarschijnlijk de vliezen waren.



Gelukkig voor ons had Marinda weekenddienst. Barbara’s favoriete verloskundige omdat ze zo sterk en besluitvaardig overkomt (niet lullen maar poetsen). Er waren echter nog geen weeën en dus gingen we normaal rond een uur of half elf naar bed (omdat we beter nog wat slaap konden vatten). Zondag ochtend rond half zes maakte Barbara me wakker. Ze had sterke weeën. Deze weeën waren veel sterker dan voorheen en kwamen regelmatig rond de drie tot vijf minuten. Barbara probeerde de weeën weg te puffen en in verschillende posities te zitten, staan, liggen, maar liggen beviel uiteindelijk het beste, al was dat ook het meest pijnlijk. Om zeven uur belde ik Marinda weer. Ze zou er in een half uurtje a drie kwartiertjes zijn. Mijn gevoel in de tijd was kalm, met een vleugje nerveusiteit of het allemaal wel goed zou gaan.



Om kwart voor acht was Marinda er dan en ze constateerde dat de ontsluiting reeds op 6 cm zat!. Dus maar meteen naar het ziekenhuis. Het duurde nog even voordat het ziekenhuis ons een plek kon bevestigen omdat het net volle maan geweest was en dat betekend dus … veel bevallingen. Rond kwart over acht konden we op weg. Snel nog wat spullen gepakt (appelsap, stroopwafels, een extra broek) en naar Geldrop gereden. Omdat het zondagochtend was, was het natuurlijk erg rustig. Om de paar minuten kwam er weer een wee en ik had erg met Barbara te doen. Achteraf zij ze echter dat het rijden haar aandacht een beetje van de weeën afleidde, en dat dit dus helemaal niet zo erg was. Om half negen arriveerde we in het ziekenhuis.



Nadat we ons gesetteld hadden in de verloskamer mat Marinda wederom de ontsluiting en Barbara zat al op 9 cm!. Daniel had duidelijk haast. Echter, het laatste stukje viel nog wat tegen en Marinda probeerde daarom de ontsluiting nog een beetje extra te helpen. Spoedig kon Barbara gaan persen. Vanwege haar bekkenbodem problematiek en omdat we gehoord en gelezen hadden dat zittend bevalling in bepaalde opzichten makkelijker is, kozen we voor de baarkruk. Dit was ook niet zo confortabel omdat Barbara tussen het persen door niet echt prettig kon rusten. Dus weer terug op bed. Daar ging het beter.



Al snel konden we het hoofdje zien, maar daar bleef het ook bij. Voor mij voelde het allemaal erg natuurlijk aan. De weeën waren niet zo sterk dus Barbara moest zelf veel bij persen. Om kwart over tien zette Marinda daarom een knip, en even later werd de onervaren verpleegkundige erbij gehaald om van boven mee te duwen. Daniel’s hartje bleef het erg goed doen dus er werd niet besloten om er een gynaecoloog bij te halen. Na vier weeën duwen was Daniel er nog niet en daarom nam Marinda het over … en, in een grote krachtige duw en pers beweging kwam Daniel ter wereld. Daniel werd geboren op zondag 14 december, om 10:43. Ik werd overwelmd door blijdschap maar ook een beetje verdriet. Al tijdens het persen moest ik regelmatig aan ons mam denken die dit niet meer mee kon maken. Daniel had een beetje moeite met op adem komen omdat hij nog vocht in de longen had. Al snel werd dit uitgezogen door Marinda en alles was in orde.


Zelf mocht ik de navelstreng doorknippen. Even later kwam ook de placenta naar buiten. Ook zoiets waar je van te voren “jakkie” van zegt maar op het moment zelf is het helemaal natuurlijk. Na de felicitaties werd Barbara gehecht door Marinda en de baby verzorgd door de verpleegkundige. Vervolgens werd hij gewogen en getest. Hij woog 3675 gram en alles deed het prima. Ondertussen was het twaalf uur en na al dat zware werk hadden we erruge honger. Gelukkig kon er snel een kar met boterhammen gehaald worden en terwijl we uitrustte belde we het goede nieuws door naar Roemenie. Bunica en nagymama waren erg blij (en emotioneel) en nagypapa was kalm zoals gewoonlijk. Ik probeerde ook contact te maken met mijn vader wat in het begin niet lukte (zoals gewoonlijk). Uiteindelijk lukte dat toen ik de maxi-cosi uit de auto ging halen.

Om half twee mochten we al weer naar huis. Het was een beetje prielen met de maxi-cosi in de auto zetten, maar het lukte wel en naar huis reed ik erg voorzichtig. Moe van het werken en het weinig slapen en met zo’n kleintje achterin voelt het meteen anders. Thuis aangekomen moest meteen de computer aan en konden een trotse papa en mama hun zoon laten zien aan een blije schoonfamilie, via de webcam.