25-12 (de eerste weken)

De kraamverzorgster kwam zondagmiddag meteen om half drie om ons te helpen en ons te leren om Daniel aan te leggen en luiers te verschonen. Haar nam was Yvon, een vrouw van rond de 50 (want haar zoon was net zo oud als ik) van Indische afkomst. Het was erg prettig dat ze er was want als kersverse ouders wisten we niks van de praktijk (ook al hadden we ons van te voren gedegen ingelezen en geïnformeerd). Na een paar uurtjes oefenen konden we de eerste nacht in. Die was meteen erg zwaar. We waren nog erg moe, Barbara had pijn met het voeden, en Daniel wilde regelmatig aangelegd worden. Hij was ook een beetje koud, maar met een warme kruik langs hem was dat snel verholpen. De eerste nachten sliep hij bij ons. De volgende ochtend bleek dat het aanleggen nog niet helemaal goed ging en dat Daniel meer sabbelde dan dronk. Yvon was er weer om stipt half negen. Zij hielp in de huishouding en leerde ons om Daniel in badje te doen. Het was erg prettig dat ze er was, ze was erg vriendelijk, en ze kon alles goed uitleggen. Ook hield ze het kraamboek fantastisch bij zodat we altijd precies wisten wat er aan de hand was. Toen ze vertrok, zondag, waren we dan ook een beetje emotioneel. Zouden we het wel aankunnen zonder haar? Gelukkig na een paar dagen kan ik zeggen dat dit inderdaad blijkt te lukken, en achteraf hebben we ook een beetje het gevoel dat het ook erg druk is met continu iemand in huis in het begin. We hadden niet echt de tijd om onszelf te zijn en bijvoorbeeld na de ochtendvoeding nog wat door te slapen in plaats van de afgelopen nacht en de nieuwe dag door te spreken.

Op dinsdag ochtend had ik de tijd om naar Geldrop te gaan Daniel aan te geven bij de gemeente. Iets waar ik (als trotse papa) al ver voor de geboorte naar uit zag. Daar aangekomen bleek dat ik niet de eerste was die een jongen kwam aangeven. Er waren die ochtend al velen (maar ik weet niet hoeveel) voor geweest. De receptionistes wachtte op het eerste meisje van die dag. Ik werd meteen ontvangen door een vriendelijke (kaal met snor) ambtenaar die de gegevens op nam: “Daniel zonder puntjes”, “Daniel van Osch, niet meer en niet minder.” En na een minuut of tien stond ik weer buiten. Daniel bestond nu ook voor de wet. Daarna reed ik door naar Eindhoven voor meer boodschappen, wat ik in de loop der dagen nog regelmatig moest doen. Ook kocht ik slingers om de voorgevel van het huis te versieren en de hele buurt aan te kondigen dat we een zoon hadden.

Die avond kwamen opa Wim en ome Gert-Jan op bezoek. Opa Wim was een beetje laat en Barbara was erg moe. Ome gert-jan had een trein gekocht voor de kleine Daniel. Precies zo’n trein waar ik vanuit mijn jeugd ook nog fijne herinneringen aan had.

Donderdagochtend viel het stompje van de navelstreng eraf. Ook kwam er een verpleegster langs voor de hielprik en de gehoortest. Daniel kan technisch goed horen, alleen luisteren wordt wellicht een ander verhaal. Daniel bleek al weer een sterke jongen, want tijdens de hielprik huilde hij geen seconde. Die middag ontwikkelde Barbara koorts en ze had ook een rode plek op de borst die steeds groter werd. Die avond had ze 38.5 en op instructie van Yvon belde we Leen, de verloskundige van dienst. Zij was bij een patiënte en daarom belde ze me even later terug terwijl ze naar ons toe kwam. Tijdens het gesprek werd ze aangehouden door de politie voor een blaastest (het was de tijd van de kerstborrels). Via het handsfree systeem kreeg ik alles mee. Leen constateerde dat het inderdaad een borstontsteking was en belde met de huisartsen/apothekerspost in het Elkerliek ziekenhuis om meteen een antibiotica kuur te kunnen starten. De assistente bleek het weer beter te moeten weten, en wilde in eerste instantie geen kuur verstrekken zonder dat een echte huisarts naar de ontsteking had gekeken. Gelukkig, na een beetje aandringen kregen we de kuur toch.

Nu gaat het weer stukken beter met Barbara. Ze voelt zich alweer sterker en de stuwing is weg. Ze komt langzaamaan meer uit bed en gister zijn we voor het eerst met Daniel een blokje om gaan wandelen. Dat bleek nog net iets te veel want ’s avonds had ze veel last van haar liesstreek, wat ook met haar bekkenbodem te maken heeft. Toch nog maar wat voorzichtig aan doen dus.