Een anecdote van vorig jaar die ik al lang had willen opschrijven.
Het was, denk ik, mei 2008, want Barbara moest werken. Ze was een beetje laat dus ik bracht haar naar het station in mijn trainingsbroek en met alleen mijn autosleutels (met huissleutel) en mijn normale sleutelbos (met huissleutel) op zak. Ik zou me daarna wel douchen en aankleden voordat ik naar mijn werk moest gaan. Echter, toen ik thuiskwam klemde de voordeur. Dat deed ie al een tijdje maar we hadden de woningbouw nog niet gebeld om het te fixen. Normaal gesproken door flink kracht te zetten kreeg ik de deur wel open maar deze keer niet ... KRAK ... de huissleutel brak af in het slot
Dus, ik ga achterom. Maar helaas, de derde sleutelbos stak nog op de achterdeur en ik kon er dus ook daar niet Eens kijken (er lag nog wat bouwrommel in de tuin) of ik via de brievenbus de klink van de voordeur kan bereiken. Na een half uurtje aanrommelen gaf ik het op. No way dat ik er zo bij kon.
Het enige dat er opzat was in mijn trainingsbroek en t-shirt, en niet gedoucht, zonder mijn werk spullen, naar mijn werk te gaan en daar de servicemonteur te bellen, want mijn mobiel had ik ook niet op zak. Gelukkig kon die mij dezelfde dag nog helpen. Toen ik thuiskwam (op afspraak) had hij de afgebroken sleute al verwijderd en omdat ik dus twee sleutels bij me had gehad, kon ik de deur eindelijk openmaken. De service monteur verholp meteen even de klemmende voordeur, en omdat het slot van de achterdeur ook al klemde, pakte hij deze ook maar meteen even aan.
't is wat, zo'n nieuwbouwwoning.